Jestem pod wrażeniem Twojej wiedzy! Czy Twoja edukacja była ukierunkowana w stronę architektury? 

Jestem absolwentką uniwersytetu Jagiellońskiego, Archeologii, także kawałek sztuki liznęłam. Jednak w pewnym momencie uznałam, że archeologiem nie będę. To przepiękny zawód, ale bardzo trudny dla kobiety, zwłaszcza takiej, która ma dzieci. Chodzi o niemożliwość zagospodarowania czasu, który byłby w pełni poświęcony tej pracy. Zaczęłam wtedy żałować, że nie poszłam na architekturę, ale było już trochę za późno, więc poszłam na dwuletnie studium architektury wnętrz i to był kompromis, a później poszło już dalej. Życie przynosi różne rzeczy i się za tym płynie. To był dobry pomysł. 

Wracając do kwestii zawodowych. Czego nauczyła Cię praca w Maxfliz? 

Praca w Maxfliz to spory rozdział w moim życiu. Obserwowałam, jak z rodzinnej firmy o lokalnym zasięgu, marka wyrosła na dużego gracza na polskim rynku wnętrzarskim. To prawdziwa przyjemność i duma być częścią takiej opowieści. Lubię dobre opowieści, a ta jest wyjątkowa. Praca w Maxfliz nauczyła mnie dyscypliny w planowaniu czasu (tutaj to ogromne wyzwanie), umiejętności realizowania wielu zadań jednocześnie i to bez obniżania jakości wykonywanej pracy. Współpraca z ludźmi to też wielkie wyzwanie, z którym zmierzyłam się w tej firmie. Dużo różnych osobowości. Każdy inny, każdy wnosi coś nowego. To wielka wartość. Maxfliz to wymagający pracodawca, ale jednocześnie niezwykle inspirujący i dynamiczny.

Możesz nazwać Maxfliz... takim trochę Twoim miejscem?

Tak to jest moje miejsce. Gdyby tak nie było, to nie byłabym tu 11 lat. Choć oczywiście są tu ludzie, którzy są jeszcze dłużej ode mnie. To jest piękne, jak człowiek czuje się jak współtwórca czegoś fajnego. Dołączyłam do zespołu w późniejszym czasie od niektórych, jednak to jest tyle lat, że ma się udział w tej rzeczywistości, w której się funkcjonuje. To jest fajne. Można się z tym utożsamiać, czuć się częścią grupy, która to wszystko buduje. Pamiętam, jak zaczęłam swoją racę w Maxfliz jako „świeżynka” i bardzo, ale to bardzo wiele się tu nauczyłam. Jest to wymagająca praca - wielopłaszczyznowa, na każdym stanowisku trzeba być wielofunkcyjnym. Trzeba umieć poradzić sobie z pojawiającymi się wyzwaniami, być samodzielnym, umieć podejmować decyzję i robić po prostu swoje. Jest tu ogromne pole manewru, nie da się funkcjonować na zasadzie poletka, na którym masz do zaorania od i do, gdzie w jednym miejscu się kończy, a w drugim zamyka. Jest to praca, o której się śni w nocy, przeszkadza podczas wakacji, daje bardzo mocnego kopa, w sensie jest niesamowicie absorbująca i jeśli tego nie ma, to bardzo szybko się wypalamy, męczymy, nudzimy, szukamy czegoś nowego. Tutaj każdy dzień jest inny, nie ma miejsca na rutynę.

Z tego, co mówisz – musisz być czasem zmęczona, co nie?

Pewnie, ale z drugiej strony mam poczucie, że nie chce przestać pracować. Myślałam kiedyś - co by było, gdybym wygrała w lotka? Oczywiście nie gram w lotka, więc mam małe szanse, ale zakładając coś takiego - czy przestałabym pracować? Po namyśleniu się uznałam, że nie. To niekoniecznie chodzi o to, że muszę zarabiać, po prostu jest to mój sposób na życie i to jest fajne – połączenie pracy z pasją.